Modę na grunge już dawno mamy za sobą, ale niedobitki kapel które wypłynęły na rzeczonym nurcie nadal od czasu do czasu dają o sobie znać. Na myśli mam kwartet kierowany przez Gavina Rossdale'a (znanego dzisiaj przede wszystkim jako mąż Gwen Stefani, i tamten demon w garniaku z Constantine'a) o nazwie Bush. Złośliwi twierdzą, że swoją, już 20-to letnią karierę muzyczną Rossdale zawdzięcza przede wszystkim MTV, potrzebującemu bardziej medialnej alternatywy dla Kurta Cobaina, który najpierw nie chciał prężyć się do zdjęć, a potem był już martwy. Nazwać Bush naśladowcami grunge'owej legendy to jednak duże nadużycie. Od samego początku istnienia do charczącej, zapoconej maniery alternatywnego rocka lat 90-tych wprowadzali nieco blasku i polotu, dzięki którym dużo bardziej pasowali do grania na stadionach, niż w zadymionych, śmierdzących piwnicach. Pierwsze dwa albumy, Sixteen Stone i Razorblade Suitcase okazały się wielkim sukcesem, czyniąc Bush jednym z najpopularniejszych rockowych aktów połowy lat 90-tych. Niestety, wraz z odnajdywaniem przez Rossdale'a własnego stylu i odchodzeniem od schematów wytworzonych przez kolegów po fachu, jego publicznie drastycznie poczęła się kurczyć. Gdy w okolicy 2002 roku doszło do rozpadu zespołu, po rozciągniętych swetrach i skołtunionych włosach nie było już ani śladu - Bush serwował wtedy najeżone efektami, kosmiczne brzmienie, a i tematyka piosenek nabrała nieco fantastycznego, futurystycznego posmaku (Co w 2000 roku było absolutnym standardem w przemyśle, bez względu na gatunek).
Przez 10 lat Rossdale zajmował się projektami solowymi, aż w 2011 roku internet obiegła wieść o odrodzeniu Krzaka. Man on the Run jest drugim albumem nagranym z udziałem nowego składu, następującym po bardzo dobrym, comebackowym Sea of Memories. Jak wypada na tle poprzednich dokonań zespołu? Na długaśnym LP (66 minut! To dwa razy tyle, co ostatni krążek Everclear!) chłopaki upchnęli 14 kompozycji, które rozbrzmiewają najbardziej znanymi zagraniami poprzednich albumów. Można to postrzegać jako zaletę lub wadę, w zależności od oczekiwań. W przeciwieństwie do kapel takich, jak Korn, Smashing Pumpkins, czy Soundgarden, Bush w nowym wydaniu brzmi dokładnie tak samo jak w latach 90-tych, i mnie to jak najbardziej pasuje. Mieszanka grunge-owych klimatów z popowym połyskiem w wykonaniu Rossdale'a zawsze trafiała prosto w moje serce i jest na tyle charakterystyczna, że Bush'a nie da się pomylić z żadną inną kapelą. Jednocześnie cieszy fakt, że panowie nie chcą żerować na sentymencie - Rossdale jest już dużo starszy, żonaty i dzieciaty, i nie próbuje udawać cierpiącego nastolatka z problemami narkotykowymi.
Z drugiej strony, Man on the Run wydaje się dużo mniej przebojowy niż poprzedni album. Po wielokrotnych przesłuchaniach w pamięci pozostały mi trzy, cztery kawałki które faktycznie energetyzują i zachwycają (The Gift i Dangerous Love absolutnie zrywają kapcie). Pozostałe piosenki trzymają równy, wysoki poziom, ale to raczej praca rzemieślnicza, która dla wieloletniego fana zespołu nie jest niczym zaskakującym.
Podsumowując, Man on the Run to zwyczajnie więcej Bush'a, laurka od zespołu, który kilkadziesiąt lat temu (jak to smutno brzmi) kształtował i reprezentował amerykańską alternatywę. Ja taką opcję przyjmuję z otwartymi ramionami i uśmiechem na ustach.
0 komentarze:
Prześlij komentarz