Wywiad - Billy Corgan dla Radio.com

W ostatnim czasie Billy Corgan, frontman muzycznej miłości mojego życia, czyli The Smashing Pumpkins, porozmawiał sobie z panami z Radio.com, w związku z wydaniem reedycji albumu Adore. Bardzo przyjemna lektura, nie tylko dla fanów SP, ale i ludzi zainteresowanych muzyką alternatywną lat 90-tych w ogóle. Zaskakuje w szczególności spokój i rozwaga Corgana, który jest znany z ostrego temperamentu podczas konfrontacji z jakąkolwiek krytyką.

Wywiad możecie przeczytać o, tu.

Czytaj Dalej

Fink - Hard Believer

W muzycznym światku istnieją wydawnictwa, które szczególnie dbają o swój wizerunek i charakter wydawanej przez nie muzyki, jak chociażby bluesowy Blue Note, metalowy Metal Mind czy w latach 90-tych Geffen. Jednym z takich muzycznych superbohaterów jest dzisiaj Ninja Tune. Znane z uwielbienia dla alternatywnych, niezależnych klimatów, NT od lat serwuje nam muzykę niekoniecznie oszlifowaną, ale na pewno wyjątkową, próbującą zrobić z konwencjami coś nowego. Podczas ostatniej wyprawy po sklepach muzycznych moją uwagę zwróciła duża, zielona okładka z charakterystycznym logo i polską wlepką. Męski romantyzm! Gwiazda Ninja Tune! Rekomendacja Trójki, portali jazzowych i twojego szwagra! Już dawno nie kupowałem albumów w ciemno, więc Fink wygrał z Eminemem i drugą częścią Marshall Mathers (na którego też ostrzę sobie zęby).

Szybka wizyta na wiki przekazała, że Fink to w rzeczywistości Kornwalijczyk Fin Greenall, który na przestrzeni ostatnich 20 lat zajmował się całym spektrum muzyki rozrywkowej, od tanecznej elektroniki po drwala z gitarą. Jego najnowszy album, Hard Believer, zalicza się do tego drugiego gatunku. Wyobraź sobie zarośniętego, spoconego Kanadyjczyka, który po całym dniu rżnięcia sekwoi olbrzymiej siada przed swoją chatą z gitarą w ręku, butelką Daniels'a przy boku, i zaczyna śpiewać o miłości i snach nasyconych melancholią. Ot, Hard Boiled Believer. Czujesz ten klimat? To już wiesz, czym jest "męski, szorstki romantyzm".

Cały album jest mieszanką najróżniejszych stylów wywodzących się z południa Stanów Zjednoczonych. Jest tu country, jest tu blues czy soul. Gdzieniegdzie schowało się nawet nieco reggae i dubu (White Flag jest podręcznikowo dubowe i przez to wybija się stylistycznie na tle reszty albumu). Całość wyprodukowana jest iście fenomenalnie. Słychać, że Ninja Tune dba o swoich artystów i nie szczędziło pieniędzy na swojego pupila. Wszystko jest na swoim miejscu, zmiksowane ze smakiem i równowagą. Gitary są przyjemnie czyste i świdrujące, bas, choć nieco błotnisty, zwięźle podkreśla melodie. Głos pana Fina natomiast nigdy nie ginie pod efektami czy okazjonalnymi syntezatorami. Hard Believer brzmi miękko i wysmakowanie, słucha się go z przyjemnością.

Nieco gorzej jest natomiast z różnorodnością. Rozumiem, że w zamyśle cały album miał być powolny, introspektywny i nieco senny. Rozumiesz, "męski, szorstki romantyzm". Głos Fina, jak i większość melodii, toczą się ospale i monotonnie, wzbudzając poczucie zmęczenia. Zupełnie jak ten twój znajomy, który pod koniec imprezy chwyta za gitarę i próbuje grać Wonderwalla. Jednostajność i monotonia mogą być ciekawym zabiegiem stylistycznym, jeśli ogranicza się tylko do jednego z elementów muzyki. Budowanie na tej bazie całego albumu już nie do końca. Nie znaczy to jednak, że panowie nie potrafią grać. Z czasem album nabiera tempa i w ostatnich utworach wzbija się w powietrze, za sprawą takich utworów, jak Looking too Closely (który jest na razie moim faworytem) oraz Too Late. Kawałki te udowadniają, że Fink mają warsztat i potrafią pisać energiczne, szybujące piosenki, tyle, że na tym albumie najwyraźniej nie za bardzo mieli na to ochotę.

Jeśli jednak jesteś w stanie przymknąć na to oko (bądź lubisz takie senne klimaty) i poświęcisz czas, by z uwagą wgryźć się w album i spróbować czegoś innego, Hard Believer wart jest twojej uwagi. Sam czuję, że bardzo się z tą płytą kiedyś zaprzyjaźnię.

Czytaj Dalej

AFI - Burials

Dotychczas do recenzji wybierałem albumy, który w ten lub inny sposób wydały mi się interesujące bądź oryginalne. Starą, żydowską prawdą jest, że najłatwiej mówi się o rzeczach, które się uwielbia lub nienawidzi. A co z tworami, które nie są w stanie wzbudzić w tobie silniejszych emocji? Tym razem, dla odmiany, biorę na klatę wyzwanie napisania czegoś ciekawego o płycie, która jest otępiająco nijaka.

AFI (A Fire Inside) są weteranami kalifornijskiej sceny punkrockowej, grającymi od prawie 25 lat. Nigdy nie osiągnęli takiej pozycji, jak Offspring czy Rancid, jednak charakterystyczny, lekko kobiecy głos wokalisty Davey Havok'a (niestety jest to tylko pseudonim, a szkoda) i obrzydliwie szybkie tempo większości wczesnych kompozycji pozwoliło AFI urządzić sobie wygodne miejsce na muzycznej scenie i utrzymać niewielką, acz bardzo oddaną społeczność fanów. Do mainstreamu przebili się dopiero w okolicach roku 2005, na fali popularności emo i smutnego pop punku. Sing the Sorrow i Decemberunderground są bez wątpienia ich najbardziej rozpoznawanymi albumami w dyskografi, zaś "Miss Murder" z tego drugiego leciało bez końca nawet w polskiej telewizji muzycznej. Wtedy też zespół powoli zaczął odcinać się od swoich hardkorowych, punkowych korzeni.

Niestety, moda na smutny pop punk minęła równie szybko, co się pojawiła, i panowie musieli znaleźć sposób, aby pozostać na fali. Następca Decemberunderground, zatytułowany Crash Love, jest do dzisiaj jednym z moich ulubionych pop punkowych albumów. Są tam chwytliwe melodie, są hymnowe przyśpiewki, jest nieco słodkiej melancholii, którą Havok wyciska ze swojej, nieco już nie domagającej, krtani. W połączeniu z bardzo spójną stylistyką i nawiązaniami do klasyków rock n' rolla pokroju Elvisa czy Beatlesów, Crash Love, choć nie jest wybitny ani oryginalny, posiada swój charakter, i trzyma się ucha przez długie miesiące.

Dlatego też, gdy AFI zapowiedziało nowy album, byłem mocno podekscytowany. Miało być mrocznie i ciężko. Ponownie, album, tak muzycznie, jak i wizualnie, miał być przesiąknięty bardzo wyrazistą stylistyką, tym razem w klimatach okultyzmu. Zajawki publikowane przez zespół na YouTubie pełne były dziwnych symboli, dziewczyn w koszulach nocnych szlajających się po plaży, ćwieków i czarnych krzyży. Można było się spodziewać powrotu do nieco mniej okiełzanego brzmienia, choć już chyba nikt nie oczekiwał, że AFI ucieknie z mainstreamowej sceny. I co z tego wyszło?

Niestety, niewiele. Mówiąc krótko, Burials jest zwyczajnie nudne. Singlowe "I hope you suffer" i "17 crimes", choć same nie są szczególnie przebojowe, dają złudne nadzieje, że na płytce znajdziemy nieco werwy. W rzeczywistości jednak reprezentują one absolutne szczyty, które osiąga album. Havok zupełnie stracił swój głos. Naturalnie, trudno się spodziewać od 40-letniego wokalisty, aby wciąż śpiewał, a w zasadzie wrzeszczał, chłopięcym falsetem. Stara się to nadrabiać napompowaną emocjonalnie, liryczną manierą, ale niedosyt pozostaje. Pod względem brzmienia album sprawia wrażenie kubła, do którego wrzucono ścinki, które nie załapały się na poprzednie płyty zespołu. Nie wiem, jak było w rzeczywistości, ale dam głowę, że co najmniej 4 z 13 piosenek pierwotnie pojawić się miało na Crash Love. Instrumenty zmiksowane są tak, że miejscami nie da się odróżnić gitary od perkusji. Do tego stopnia, że w niektórych piosenkach da się odcyfrować wyłącznie samą dominującą melodię i wokal. Wszystkie dźwięki starannie przykryte są warstwami echa i reverbów, i są zwyczajnie stłumione i niewyraźne.

Łatwo zatem można się domyślić, że jedyny utwór, który autentycznie zwrócił moją uwagę i którego nadal od czasu do czasu słucham, nie ma absolutnie nic wspólnego ze stylistyką reszty albumu. "Wild" jest dziwną mieszaniną reprezentacyjnych zagrywek AFI, maniery a' la Joy Division i cold wave, z domieszką klawiszy i sampli. Jest szybko i intensywnie, a syntezatorowy haczyk łapie za płuca i nie puszcza. Jeśli następny album będzie budowany w tej atmosferze, kupię go w ciemno. Utwór ten jest jednak przysłowiowym ziarnkiem grochu w łyżce dziegciu, a pozostałe kawałki są nijakie i nawet po n-tym przesłuchaniu całego albumu od deski do deski, nie jestem w stanie żadnego zapamiętać.

Napawa mnie to wielkim smutkiem, gdyż Havok i spółka nadal mają nieco swego uroku, i kiedy przestanę się w nich pedantycznie wsłuchiwać, noga samowiednie zaczyna wystukiwać rytm co poniektórych piosenek. Jest to jednak odgrzewany, bezbarwny susełek, który nie nasyci absolutnie nikogo. Ciekaw jestem, co dalej będzie się działo z zespołem. Tym bardziej, że w obecnej formie wydają się kompletnie wypaleni.

Czytaj Dalej